24 februari 2008 - weekend report

Vrijdagmiddag naar Barnaby's werk geweest in de stad; kennis gemaakt met collega-strafrechtadvocaten die allemaal hard hun best doen om de grootste criminelen uit de bak te houden. Na werk borrelen in St Kilda en een hapje gegeten met Ange in Fitzroy, in het hippe Brunswick Street.

Zaterdag food & wine festival in Melbourne bij Federation Square. Slow food is het thema. Lekkere hapjes en drankjes, allerlei streekgerechten uit de omgeving met veel zorg en liefde bereid.

Daarna Chinese film gezien in Sout Yarra (Lust, Caution van Ang Lee - aanrader!) en aansluitend Japans gegeten met Simon, Beck & Jez.

Zondag lekker thuis relaxen en voorbereiden op tweede vak dat woensdag gaat beginnen. Ben benieuwd....

22 februari 2007 - Work Choices Act & more....

Na mijn heerlijke weekendje Sorrento nu weer back to school...

Deze week ben ik druk bezig geweest om het vak Employment Law flink te bestuderen. Samen met "mijn" Language Advisor Anthony van de juridische faculteit oefen ik op wrongful dismissals en de huidige wetgeving op dat punt. Als ik denk dat het zeker ontslag op staande voet is, zegt Anthony doodleuk nee, want de common law spreekt dat daar en daar tegen....als ik vind dat het toch echt geen ontslag op staande voet is blijkt dat vaak wel zo te zijn etc. Aargh...nog maar even oefenen dus.

Dit onderwerp is hot in Australie omdat de nieuwe regering Rudd beloofd heeft Howard's Work Choices (alsof er wat te kiezen viel!) af te schaffen en er een wat gematigder beleid tegenover te zetten. De Work Choices zijn ingevoerd in 2006 en kort gezegd komt het erop neer dat Howard's rechtse beleid ontslagbescherming zo veel mogelijk tegen gaat.

Je komt als Australische werknemer alleen nog maar in aanmerking voor ontslagbeleid als je in een bedrijf werkt met meer dan 100 werknemers en als je een vaste baan hebt. Als je bedrijf moet saneren vanwege bedrijfseconomische omstandigheden dan hoef je al helemaal nergens op te rekenen. Ook heeft Howard de ontslagvergoeding flink gematigd; meer dan 6 maanden vergoeding zit er tegenwoordig niet meer in.

Howard is uiteraard not amused en zijn Liberal Party probeert veranderingen in de Work Choices Act op alle mogelijke manieren in de senaat tegen te houden - de Libs hebben nog tot medio 2008 de meeste zetels in de senaat zodat Rudd en de zijnen behoorlijk wat inspanningen moeten leveren om de beloftes van voor de verkiezingen waar te maken. Leuk om te zien dat dit zo'n hot item is hier en dat wij in Nederland ook al meerdere malen gekeken hebben naar beperkingen op ontslagvergoedingen etc. De ozzies hier hopen in ieder geval dat er snel een einde komt aan de Work Choices.

Straks lekker weekend - met Ange en Barnaby de stad in, morgen Slow Food Festival bij de Yarra river...en ik heb het huis voor mezelf want Robin & Margot gaan een weeekendje weg.

17 februari 2008 - verjaardag in Sorrento!

Dit weekend gaan we naar Sorrento, aan de Mornington Peninsula, om lekker even te relaxen en even niet te hoeven studeren....:).

Nader komt me ophalen in zijn flitsende sportwagen en samen scheuren we over de Peninsula Highway richting Sorrento - hier wil iedereen een vakantiehuis hebben lijkt het wel, en gelukkig kwamen de ouders van Simon al lang geleden op het idee om hier een extra huisje aan te schaffen. Simon en Rebecca, vrienden uit Sydney van Nader en mij, zijn hierheen verhuisd en bezig om een baan te zoeken in de marketing branche. We vieren dat we allemaal werkloos zijn - en we like.

Vrijdagavond eten we a la Jamie eerst calamaris van de BBQ, daarna worstjes & mangosalade van Beck en tenslotte honey comb met ijs....yeah. Morgen maar weer calorieen tellen, vandaag even niet.....

Het strand bij Sorrento is geweldig (wel wat anders dan Scheveningen - wij zijn de enigen!) en op zaterdag gaan we eerst genieten van de zon en daara richting wijnproeverij - daar staat deze streek om bekend.


Na een glaasje of 4 geprobeerd te hebben gecombineerd met een lekker pizza nemen we de pino gris mee naar huis voor de volgende BBQ 's avonds....wat een leventje hier!

Op zondag ben ik jarig en dat vieren we tijdens het ontbijt aan het strand in Sorrento - daarna weer richting Melbourne om 's avonds in Ringwood te genieten van een Zuid-Afrikaanse braai BBQ met CJ en Paul en hun gezin, expats die vanuit Zuid-Afrika naar Australie zijn verhuisd en die ik via via heb leren kennen. Ze vertellen vanalles over hun ervaringen in Melbourne met de Aussies - heel herkenbaar en erg leuk. CJ en Paul zijn van plan om een aantal jaar in Melbourne te blijven zodat hun dochters hier kunnen studeren.

13 februari 2007 - National Apology Day

Vandaag is het National Apology Day in Australie.

Op de voorpagina van alle nationale kranten staat vanochtend een paginagrote tekst afgedrukt bedoeld voor de " stolen generation" in dit land - de duizenden kinderen uit Aboriginals gezinnen die in het begin van de vorige eeuw werden weggehaald bij hun ouders om ze "een betere opvoeding te bieden" in opvoedkampen, ver weg van hun familie. De film Rabbit Proof Fence uit 2002 geeft een goed beeld van de manier waarop dit destijds heeft plaatsgevonden. Opvallend is dat deze wetgeving pas in de jaren '70 van de vorige eeuw is afgeschaft.

De Australiers van nu zijn niet bepaald trots op deze hele gang van zaken. Howard (Liberal Party) heeft de afgelopen 12 jaar altijd geweigerd om sorry te zeggen tegen de Aboriginals. Hij vond dat hij niet verantwoordelijk gehouden kon worden voor iets wat jaren geleden door een andere regering was uitgevoerd. Dat is hem niet in dank afgenomen. Howard is inmiddels passe en Kevin Rudd (Labour Party), de nieuwe premier, heeft in de aanloop naar de verkiezingen beloofd de Aboriginals de erkenning te geven waar ze recht op hebben.

Onderstaande tekst geeft een deel weer van de officiele versie van de nieuwe regering van Kevin Rudd en geeft 3 x sorry aan:

We apologise for the laws and policies of successive Parliaments and governments that have inflicted profound grief, suffering and loss on these our fellow Australians.We apologise especially for the removal of Aboriginal and Torres Strait Islander children from their families, their communities and their country.

For the pain, suffering and hurt of these stolen generations, their descendants and for their families left behind, we say sorry.

To the mothers and the fathers, the brothers and the sisters, for the breaking up of families and communities, we say sorry.

And for the indignity and degradation thus inflicted on a proud people and a proud culture, we say sorry.

De hele dag staat vandaag in het teken van de excuses aan de Aboriginals. Voor veel mensen een opluchting, de eerste stap is gezet naar erkenning van de oorspronkelijke bewoners van dit land. Ik ben benieuwd welke anders stappen Rudd gaat zetten na vandaag....

6 februari 2008 - eerste les!

8.45 uur. Vandaag is het dan zo ver.....de eerste lessen van het vak Employment Law. Niet veel geslapen vannacht.

Zenuwachtig loop ik naar het rechtengebouw op de campus - een gloednieuw gebouw, modern vormgegeven, met een geweldig uitzicht op de City (het lijkt wel of je tegen een poster aankijkt, zo prachtig ziet de skyline van Melbourne eruit - het duurt een half uur voordat ik eraan gewend ben).

Mijn vak wordt gegeven op de 6e verdieping. Waarom wilde ik dit ook alweer? Wat als de mede-cursisten heel slim zijn en ik niets weet? Wat doe ik als de docent een vervelende man blijkt te zijn die een hekel heeft aan buitenlandse (civil law) studenten? Zou ik me moeten voorstellen? Wat doe ik als ik niets kan zeggen in het Engels? Pfff.

Sean Cooney, de docent, blijkt een zeer amicale en prettige man met veel gevoel voor humor. De gemiddelde leeftijd in de groep is 35 schat ik (ik ben jong!) en mijn aanwezigheid als (enige) civil law lawyer maakt indruk. Sean vraagt frequent mijn mening over de zaken, en ik praat graag over het arbeidsrecht in ons kleine landje - daar weet ik tenminste iets vanaf.

De dagen (5) zijn lang (het is niet voor niets een intensive course), van 9 tot 5 buffelen en broeden op de meest uiteenlopende ontslagzaken (breach of contract? wrongful dismissal? common law doctrine?) en aan het eind van de eerste dag ben ik helemaal uitgeput. Vermoeid sleep ik mezelf naar mijn bungalow in North Melbourne en ik kan Margot wel omhelzen dat het eten al klaarstaat. Daarna snel verder met de volgende opdrachten....Om 11 uur lichtje uit en uitgeteld. Wat een dag!

3 februari 2008 - woonruimte in North Melbourne

Vandaag viert Jeremy zijn verjaardag in een strandtent in Brighton Beach, leuk om iedereen weer te zien. Een aantal vrienden heb ik al een jaar niet meer gezien dus ik vermaak me prima. 's Avonds gaan we naar een van de vele Vietnamese restaurants in Melbourne, erg gezellig.

Ik woon nu tijdelijk in North Melbourne bij de ouders van Katie uit Londen, ik voel me hier al helemaal thuis. Katie's ouders (Margot en Robin) doen hun best om het me zo comfortabel mogelijk te maken en ik slaap in een bungalow in de achtertuin. Ik heb mijn eigen slaapkamer, woonkamer en badkamer dus ik houd het hier wel even uit! Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik mijn eigen huisje ga vinden, maar de universiteit is zo dichtbij dat ik niet echt veel haast heb.

Ondertussen ben ik druk bezig om me voor te bereiden voor mijn eerste vak en heb ik al kennis gemaakt met mijn studiebegeleider van Melbourne Uni. Kaye vindt mijn plannen ambitieus (studeren, werken en reizen binnen 1 jaar) en lacht als ik zeg dat ik wel zie hoe ver ik kom (volgens Kaye zit ik over een paar weken alweer in haar kantoor om te zeggen dat het toch wel tegen valt - we will see!).

29 januari 2008 - aankomst Melbourne

Na 30 uur reizen (inclusief een saaie stop-over op de luchthaven in Auckland, NZ waar absoluut niets te beleven is) is het dan eindelijk zo ver: ik ben in Melbourne!! Mijn tas hangt vast in de carrousel en even ben ik bang dat mijn bagage kwijt is geraakt ergens tussen Japan en Nieuw Zeeland, maar na een uur wachten komt de tas dan toch eindelijk.

Snel door de douane (een stuk soepeler dan andere keren want nu heb ik een echt visum!) en Jeremy staat al te wachten bij de uitgang, heerlijk als je wordt opgehaald hier want van treinen van en naar Tullamarine Airport hebben ze nog nooit gehoord en de bus is een pain in the arse. In Elwood naar mijn favoriete pizza restaurant gegaan, ik ben er klaar voor! Bring it on.

27 januari 2008 - Arima

In Kobe ontmoet ik Rika en haar man op het station - zij nemen me mee naar de hotsprings van Arima waar we - alweer in een ryokan - gaan genieten van de warmwaterbronnen in de bergen. Rika en haar man hebben een jaar in Delft gewoond en waren verbonden aan de TU (Rika's man is professor in de nanotechnologie, denk aan Dan Brown). Hij herinnert zich vooral de FEBO als we het hebben over de eetcultuur van Nederland - ik weet niet of ik daar nu zo blij mee moet zijn.....

Deze ryokan is zeer luxueus uitgevoerd en gaat gepaard met het uitzoeken van een eigen kimono die de hele dag gedragen moet worden. 's Avonds wordt een 12-gangen diner (!) geserveerd in onze kamer, met heerlijke vis en tempura die voor onze neus wordt bereid. Vooraf huren we de family spa af in de bergen - geweldig wat een uitzicht!

Morgen ga ik alweer door naar Melbourne, ik heb genoten van dit prachtige land en de gastvrijheid van de Japanse bevolking. Echt een aanrader.

26 januari 2007 - Kobe

Na Nara verlaat ik mijn comfortabele ryokan en ga ik op weg naar Himenji, een kleine Japanse stad met als grootste bezienswaardigheid een Japans kasteel. Er zijn een aantal Hollywood films opgenomen rondom het kasteel en dat willen ze hier weten ook.

Vanuit Himenji is het een klein halfuur met de trein naar Kobe - op het nachtkastje van mijn hotel ligt het handige boekje " what to do in case of an earthquake" vergezeld met een zaklamp - ze zijn hier op alles voorbereid en de aardbeving van 1995 (5000 doden) is nog niet vergeten. Overal zie je herdenkingsplaatsen in de stad met namen van slachtoffers. Kobe is een internationale stad met veel verschillende culturen, erg leuk om te zien dat hier niet alleen Japanners rondlopen.

Mijn kamer heeft Pay TV! In een wel heel letterlijke zin van het woord....de muntjes kun je zo de tv in gooien :)

24 januari 2007 - Nara

Na 2 dagen Osaka is het tijd om de omgeving wat meer te verkennen - ik vertrek per trein naar Nara (dat duurt even, want ik neem eerst de verkeerde en moet daarna weer terug) om een aantal tempels te bezoeken. Japanners slapen graag in het openbaar valt me op, het is doodnormaal dat ze af en toe even zittend (of staand!) een tukje doen in het openbaar vervoer. Het is nog niet zo erg als Cambodja waar je het personeel van het theater vaak wakker moest schudden om een kaartje te kopen, maar ik vind het wel opvallend.

Nara is prachtig, het weer is mooi maar wel fris - 's avonds ben ik flink verkouden.

21 januari 2008 - vertrek

Vandaag gaat het avontuur beginnen! Mijn vlucht naar Japan vertrekt later dan gepland, dus ik moet nog even geduld hebben....als de vlucht eindelijk vertrekt en ik comfortabel zit met een glaasje rode wijn en een snack (en de nieuwste afleveringen van Grey's anatomy!) voel ik me alweer helemaal op mijn gemak.

De aankomst in Osaka verloopt prima - op de luchthaven wordt gevraagd naar de enorme hoeveelheid medicijnen die ik bij me heb (pil & hooikoortsvoorraad voor 12 maanden) en ik leg uit dat ik hierna doorvlieg naar Melbourne waar ik ga studeren. De doanebeambte knikt verschrikt als ik zeg " me no pregnancy" en besluit om de andere tas maar niet open te maken. Japan heeft tegenwoordig een streng anti-terrorisme beleid (waar ze zich uitgebreid voor excuseert) en na het nemen van een foto en vingerafdrukken mag ik door.

Mijn geboekte ryokan (Japanse herberg) in Osaka bevalt goed. Een ryokan is een traditioneel Japans huis gemaakt van hout en riet; je slaapt s' nachts op matten en overdag wordt je bed handig weggewerkt en krijg je er een zithoek voor in de plaats. De Japanners zijn erg aardig ook al verstaan we elkaar totaal niet. Ze roepen vooral veel en vaak " moshi moshi" en knikken er hard bij. De eigenaresse van de ryokan zorgt ervoor dat mij aan niets ontbreekt en verrast me 's ochtends met een uitgebreid Japans ontbijt. Ik kan niet alle items identificeren die me worden voorgeschoteld maar het smaakt allemaal prima.

Japanners zijn erg beleefd en vaak bereid om alles uit hun handen te laten vallen en je de weg te wijzen - hun Engels is wat beperkt maar als je langzaam spreekt (of de straat of locatie opschrijft) kunnen je ze vaak wel verstaan.

Osaka is een boeiende en bruisende stad met goed openbaar vervoer (in het Engels en dat is wel belangrijk hier!). Ik bezoek het kasteel van Osaka en de Lonely Planet geeft een goede referentie over het grootste badencomplex in de wereld genaamd Spa World - al noemen ze het hier Dokter Spa. Dokter Spa zorgt ervoor dat je heerlijk kunt ontspannen in een van de vele warmwaterbaden (de beroemde onsen) of sauna's. Ik moet een rose jurk aan en ben blij dat niemand me hier kent.